15 października klasa I ag wzięła udział w wycieczce do byłego, niemieckiego obozu zagłady. Potem w ramach integracji zespołu klasowego udaliśmy się do kina na filmy ,,1800 gramów” i ,,Czarownica 2”. Podziękowania dla kol. Danuty Piłat za pomoc i opiekę nad uczniami.
Więźniowie byli dzieleni na kilka kategorii:
Żydzi (gwiazda Dawida złożona z dwóch trójkątów naszytych na siebie w kolorze żółtym i czerwonym);
Polityczni (trójkąt czerwony);
Badacze Pisma Świętego – Jehowi (trójkąt fioletowy);
Aspołeczni – Cyganie, alfonsi, prostytutki, bezdomni, bezrobotni, narkomani, alkoholicy (trójkąt czarny);
Homoseksualiści (trójkąt różowy);
Kryminaliści (trójkąt zielony);
Zakładnicy – chłopi ze wsi pacyfikowanych w odwecie za działanie zbrojnego podziemia; chłopi, którzy nie dostarczyli kontyngentów (czerwony prostokąt, w środku którego był wpisany nr obozowy);
Jeńcy Armii Czerwonej (na plecach mieli malowane czerwoną farbą litery SU – Sowiet Union).
Podany powyżej podział stosowany był jedynie do więźniów pochodzenia niemieckiego lub z państw okupowanych Europy Zachodniej. Polakom oraz obywatelom radzieckim przyznawano trójkąt czerwony.
Przyjęcie w obozie
Na Majdanku nie było rampy kolejowej, na którą przybywały transporty. Znajdowała się ona na terenie obozu na Flugplazu (przed wojną znajdowała się tu wytwórnia samolotów Plage – Laśkiewicz). Tam dokonywano rozładunku transportów, a niekiedy jedynie selekcji, podczas których wybierano żydowskich mężczyzn do pracy na terenie obozu na Majdanku. Pozostali Żydzi „przesiedlani” byli do miejsca przeznaczenia, a więc obozu zagłady w Sobiborze lub Bełżcu.
Gdy transport został rozładowany więźniów pędzono na teren obozu na Majdanku. Po wejściu do obozu pozbawiano więźniów dobytku, po czym wszyscy byli rejestrowani, przechodzili kąpiel, dezynfekcję (w roztworze lizolu), otrzymywali numer oraz kategorię więźniarską, a następnie prowadzono ich na pola więźniarskie oraz lokowano w barakach. Więźniów pochodzenia żydowskiego prowadzona na „Pole Róż” (Rosengarten), gdzie czekała ich selekcja, podczas której wybierano osoby na śmierć i do pracy.
Warunki bytowe
Warunki bytowe były bardzo złe. Do skrajnego wyczerpania organizmów dochodziło wskutek słabego wyżywienia i nadmiernej pracy. Więźniowie otrzymywali trzy posiłki dziennie zawierające łącznie niecałe 1000 kalorii. Duży problem stanowiło zagęszczenie więźniów na dość małym obszarze. Więźniowie lokowani byli w barakach stajennych. Do każdego przydzielano 250 – 500 osób. Oddzielne baraki wyznaczone były dla Żydów. Duże zagęszczenie przyczyniało się do występowania licznych chorób, które dosłownie dziesiątkowały więźniów. Szczególnie powszechne były epidemie tyfusu, który roznoszony był przez wszy.
„Akcja Dożynki”
Największa masowa egzekucja została przeprowadzona w dniu 3 listopada 1943 r. Nadano jej kryptonim „Dożynki” (Erntefest). Była ona końcowym etapem prowadzonej od wiosny 1942 r. „Akcji Reinhardt”. Erntefest była jednodniową akcją, podczas której naziści wymordowali ponad 18 tys. więźniów żydowskich na terenie obozu na Majdanku.
Formą bezpośredniej eksterminacji były egzekucje. Praktykowane one były od początku istnienia obozu, a ich ofiarami padali jeńcy Armii Czerwonej, chorzy na tyfus, chłopi z Lubelszczyzny oraz inni więźniowie uznani za niezdolnych do pracy. Nasilenie eksterminacji poprzez rozstrzeliwania nastąpiło w 1944 r., a ofiarami ich padali głównie więźniowie polscy.
Inną formą bezpośredniej eksterminacji było mordowanie w komorach gazowych. Do tego celu używano tlenku węgla, rzadziej cyklonu B. Bunkier z komorami gazowymi funkcjonował przez okres od przełomu września i października 1942 r. do przełomu września i października 1943 r. W stacjonarnych instalacjach natychmiastowej zagłady mordowani byli głównie Żydzi. Do połowy 1942 r. ciała były grzebane, a następnie palone na stosach paleniskowych bądź w piecach krematoryjnych.
Inne metody eksterminacji, takie jak wieszanie czy bicie uzależnione były w dużej mierze od bestialstwa SS-manów i strażników.
Zajęcie obozu przez Armię Czerwoną
Z chwilą zbliżania się frontu wschodniego w marcu i kwietniu 1944 r. kilka tysięcy więźniów wysłano na zachód do innych obozów. Obóz na Majdanku został zajęty przez wojska sowieckie w nocy z 22/23 lipca 1944 r. W sierpniu NKWD utworzyło na terenie obozu Specjalny Obóz NKWD, który funkcjonował najprawdopodobniej do grudnia 1944 r. Na III polu (środkowe) przetrzymywani byli członkowie Batalionów Chłopskich oraz Armii Krajowej, zaś na V polu (bezpośrednio przed krematorium) ulokowano jeńców armii niemieckiej oraz folksdojczów.
Liczba ofiar: można przyjąć, iż podczas funkcjonowania obozu w latach 1941 – 1944 zmarło lub zostało zamordowanych co najmniej 80 tys. więźniów różnych narodowości. Z tej liczby ok. 60 tys. stanowili Żydzi.
wykorzystano frg. artykułu z internetu-www. leksykon.artykuły( Opr. Jakub Chmielewski)